ขิง มีชื่อทางวิทยาศาสตร์ว่า ซิงจิเบอร์ ออฟฟิตซินาริส (Zingiber officinalis, osc.) อยู่ในตระกูล ซิงจิเบอรเรซี่ (zingiberaceae ) เป็นไม้ทางเขตร้อนแถวอาเซีย จาไมก้า อัฟริกา อินเดียตะวันตก เม็กซิโก และแถวฟลอริดา เป็นพืชล้มลุกมีลำต้นใต้ดิน มีหัวใต้ดิน เรียกว่า เหง้า (rhizome) ในเหง้ามีกลิ่นหอมและรสเผ็ดประกอบด้วยน้ำมันหอมระเหย ๑-๒% ปริมาณมากน้อยขึ้นกับวิธีปลูกและเก็บเหง้า น้ำมันหอมระเหยประกอบด้วย terpenc, sesqui – terpene (or zingiberine ), cineol, citral, borneol, gingerol, zingerone ซึ่งมีคุณค่าทางยา ใช้ขับลม (carminative) แต่งกลิ่นเป็นยากระตุ้น (stimulant) ใช้เป็นเครื่องเทศและอาหาร ใช้ปรุงอาหารทั้งเหง้าสดและแห้ง ทำนํ้าขิงเป็นเครื่องดื่มสมุนไพร เหง้าขิงอ่อนทำเป็นเครื่องแนมกับอาหารหลายชนิด ขิงแก่มีรสเผ็ดมากเนื่องจากมปริมาณสารพวก Oleoresin สูง และมีกลิ่นหอมของนํ้ามันหอมระเหย จากการทดลองในสัตว์ทดลองหนูขาวพบว่า ขิงช่วยลดความดันโลหิต แต่ถ้ารับประทานมากเกินไปจะทำให้มีความดันโลหิตต่ำและท้องอืด จากการทดลองได้ผลทำให้มีการเคลื่อนไหวของลำไส้ดีขึ้น คือช่วยเป็นยาขับลมในลำไส้

ขิงต้มน้ำตาลมีกลิ่นหอมชวนรับประทาน และช่วยขับผายลมดี เป็นเครื่องดื่มของพระยามวิกาลได้

วิธีทำน้ำขิง

นำขิงทุบหรือหั่นประมาณ ๑ ส่วน ต้มหรือชงกับน้ำร้อน ๖ ส่วน แล้วเติมน้ำตาลประมาณ ๓- ๔ ส่วน ให้มีรสหวานตามใจชอบ จะดื่มร้อนๆ แทนนํ้าชาหรือเก็บใส่ตู้เย็น ดื่มแก้กระหายน้ำช่วยขับลม แก้ท้องอืดเฟ้อ และบรรเทาอาการหวัด

สรุปสรรพคุณ

เหง้าขิง มีรสเผ็ดร้อนและกลิ่นหอมของน้ำมันหอมระเหยหลายชนิด ช่วยขับลม แก้ท้องอืดเฟ้อ เป็นยากระตุ้น

เหง้าขิงสดและแห้ง ใช้เป็นเครื่องเทศ อาหาร และเครื่องดื่มจากสมุนไพรที่มีคุณค่าสูง