ลักษณะ เป็นไม้นํ้าชนิดหนึ่งชอบขึ้นตามที่ชื้นแฉะ มีนํ้าขังหรือนํ้าขึ้นลงถึงลำต้นแข็งเป็นข้อๆ สีแดงเรื่อๆ ชอนยาวไปตามดินเลน รากเล็กเป็นฝอย ใบเล็กและยาวแบนคล้ายใบว่านหางช้าง แต่เล็กกว่ามาก เป็นแผงเหมือนแบบว่านหางช้างเหมือนกัน มีกลิ่นหอมแรงโดยมากมีผู้ปลูกไว้ทำยาและพกหัวติดตัวไว้เวลาจะดื่มนํ้าในลำห้วยลำธาร ใช้หัวว่านน้ำแกว่งนํ้าก่อนแล้วจึงดื่มกับน้ำที่ผ่านว่านมีพิษได้ ว่านนํ้านี้มีขึ้นทั่วไปตามลำคลองสวนที่มีนํ้าไม่แห้ง ประโยชน์ทางยา รากว่านนํ้ากินมากทำให้อาเจียน แต่มีกลิ่นหอม กินแต่น้อยเป็นยาแก้ปวดท้อง ขับลมในลำไส้ แก้จุกเสียดและแก้ธาตุเสีย ชาวอินเดียใช้ปรุงยาระบายและคุมธาตุไปด้วยในตัว ทั้งเป็นยาเบื่อ แมลงต่างๆ เช่นแมลงวันเป็นต้น แพทย์โบราณชาวตะวันออกนิยมใช้ว่านนํ้าเป็นยาทั่วไปทุกประเทศตั้งแต่ดึกดำบรรพ์มาจนบัดนี้ แม้ชาวตะวันตก เช่น ชาวกรีกก็เคยใช้ในครั้งกระโน้น ถึงปัจจุบันแพทย์ชาวยุโรปที่อยู่ในอินเดีย และชาวอินเดียเองก็ยังนิยมใช้ว่านนํ้าเป็นยาแก้ไข้มาเลเรียคู่กันไปกับชิงโคนาโดยใช้รากว่านนํ้า นอกจากนี้ยังเอาไปผสมรวมกับยาขมต่าง ๆ หรือยาแก้ปวดท้องทำให้ระงับอาการปวดท้องได้ทันที ชาวอินเดียใช้ฉีกรากออกเป็นชิ้นเล็ก ๆ เคี้ยว 2-3 นาที แก้หวัดและคอเจ็บ ในว่านนี้มีรสขม และใช้เป็นยาแก้บิดของเด็ก คือ … Read More