ในแต่ละปีพื้นที่ปลูกอ้อยมากกว่า 3 ล้านไร่  มีการเผาใบและเศษซากอ้อยในพื้นที่ 1 ไร่ มีใบและเศษซากอ้อยตกค้างอยู่ในไร่โดยประมาณ 1.76 ตัน  ดังนั้นใน 1 ปี มีปริมาณใบและเศษซากอ้อยที่ถูกเผาไปไม่ต่ำกว่า 5 ล้านตัน  ซึ่งใบและเศษซากอ้อยเหล่านั้นควรกลับคืนสู่ดิน  แต่อินทรีย์วัตถุในดินกลับถูกทำลายและทำให้ดินที่ปลูกอ้อยซ้ำในที่เดิมเป็นเวลานาน ๆ มีอินทรีย์วัตถุลดลง มีผลทำให้คุณสมบัติทางกายภาพของดินเลวลง คือ ดินไม่ร่วนซุย  แน่นทึบ น้ำซึมได้ยาก ไม่อุ้มน้ำ และเป็นการสูญเสียธาตุอาหารพืชโดยเฉพาะไนโตรเจน การไม่เผาใบและเศษซากอ้อยช่วยลดต้นทุนในการใช้ปุ๋ยไนโตรเจนในไร่อ้อย แต่การที่เกษตรกรมีการเผาใบและเศษซากอ้อยก่อนการเตรียมดิน เพื่อทำให้รถแทรคเตอร์เตรียมดินได้สะดวกเศษใบและซากอ้อยทำให้ล้อรถแทรกเตอร์ลื่นไม่สามารถขับเคลื่อนได้ และการที่เกษตรกรมีการเผาใบและเศษซากอ้อยหลังการเก็บเกี่ยว (กรณีตัดอ้อยสด) เพื่อเป็นการกำจัดเชื้อเพลิงที่อาจไหม้อ้อยตอที่งอกแล้ว  ด้วยเหตุนี้ ศูนย์วิจัยพืชไร่สุพรรณบุรีจึงมีการสร้างและพัฒนาเครื่องสับใบและเศษซากอ้อยทั้งก่อนการเตรียมดินและหลังการเก็บเกี่ยวอ้อย (สับใบและเศษซากอ้อยที่อยู่ระหว่างแถวอ้อยตอ)

การพัฒนาเครื่องสับใบและเศษซากอ้อยของศูนย์วิจัยพืชไร่สุพรรณบุรีนั้นได้เริ่มต้นตั้งแต่ปี 2535 โดยการใช้จอบหมุน (Rotary cultivator) สับใบและเศษซากอ้อยก่อนการเตรียมดิน เพื่อทดแทนการเผาใบและเศษซากอ้อย ซึ่งการใช้จอบหมุนได้ผลดี แต่เกษตรกรส่วนใหญ่ไม่มีจอบหมุนใช้เพราะว่าจอบหมุนมีราคาแพง อีกทั้งค่าบำรุงซ่อมแซมและค่าอะไหล่มีราคาสูง

ในปี 2540  ศูนย์วิจัยพืชไร่สุพรรณบุรีได้ดัดแปลงพรวนชนิด 16 จาน เพื่อใช้สับใบและเศษซากอ้อยก่อนการเตรียมดิน  โดยการดัดแปลงผาลไถจากจานเรียบมาเป็นผาลจักร  และใส่เหล็กถ่วงน้ำหนัก  สามารถไถสับใบและเศษซากอ้อยคลุกเคล้าลงดินได้ดีพอสมควร  แต่ก็มีข้อจำกัดถ้ามีใบและเศษซากอ้อยตกค้างอยู่ในไร่มาก เมื่อใช้ไถผาลจักรในรอบแรก ๆ ใบและเศษซากอ้อยจะฟูจะต้องไถมากกว่า 3 รอบ จึงจะทำให้ใบและเศษซากอ้อยคลุกเคล้าลงดินเพื่อจะได้ใช้ไถผาล 3 เตรียมดินได้ตามปกติ

และในปี 2542 ศูนย์วิจัยพืชไร่สุพรรณบุรี พยายามดัดแปลงไถผาล 3 เพื่อช่วยให้เกษตรกรไม่ต้องซื้อเครื่องสับใบและเศษซากอ้อยใหม่ เพราะว่า ชาวไร่อ้อยมีไถผาล 3 ใช้อยู่แล้ว  อีกทั้งมีชาวไร่อ้อยที่ จ.กาญจนบุรี มีการใช้ไถผาลเดี่ยวสับใบและเศษซากอ้อย  โดยการดัดแปลงไถผาล 3 คือ ถอดผาลด้านหน้าออก 2 ผาล และเพิ่มใบมีดตัดตรง  ซึ่งจากการทดสอบ พบว่า สามารถไถกลบใบและเศษซากอ้อยได้ แต่ทำงานได้ช้าเพราะว่ามีเพียงผาลเดียว  และถ้ามีใบและเศษซากอ้อยมากจะพ้นผาลไถ ดังนั้น จึงได้สร้างเครื่องสับใบและเศษซากอ้อยชุดใหม่ที่ยังคงใช้โครงสร้างเดิมของไถผาล 3  โดยการดัดแปลงให้มีผาล 2 ชุด แต่ละชุดประกอบด้วยผาลจักร 1 ผาล ทำหน้าที่สับใบและเศษซากอ้อย เพื่อเปิดดินให้ผาลจานอีก 1 ผาลกลบใบและเศษซากอ้อย เครื่องสับใบและเศษซากอ้อยชุดนี้สามารถสับใบและเศษซากอ้อยที่มีปริมาณมากได้ และทำงานได้อย่างรวดเร็ว ในการทำงานสามารถไถได้ทั้งตามแนวแถวอ้อยหรือขวางแนวแถวของอ้อย แต่การไถขวางแนวแถวของอ้อยจะทำให้ไถได้ลึกและกลบใบและเศษซากอ้อยได้ดี

ส่วนการพัฒนาเครื่องสับใบและเศษซากอ้อยหลังการเก็บเกี่ยวอ้อย (ในกรณีตัดอ้อยสด) นั้น ในปี 2540 ศูนย์วิจัยพืชไร่สุพรรณบุรีได้พัฒนาเครื่องสับใบและเศษซากอ้อยจากจอบหมุน (Rotary cultivator) โดยการถอดใบมีดที่อยู่ตรงกับแถวอ้อยออก  และการใช้ไถผาลจักรที่เว้นผาลที่อยู่แถวเดียวกับอ้อยออก  จากการทดลองประสิทธิภาพเครื่องสับใบและเศษซากอ้อยหลังการเก็บเกี่ยวโดย อรรถสิทธิ์  บุญธรรม และคณะ พบว่า การใช้จอบหมุนสับใบและเศษซากอ้อยคลุกเคล้าลงดินได้ดี ถ้าใบและเศษซากอ้อยไม่หนา  เพราะว่าถ้าใบและเศษซากอ้อยหนาจะพันใบมีดส่วนการใช้ผาลจักรทำงานได้ทั้งที่มีปริมาณใบและเศษซากอ้อยมากหรือน้อย แต่สับใบและเศษซากอ้อยไม่ละเอียด  แต่เมื่อใช้ไถผาลจักรและจอบหมุนร่วมกัน  โดยการใช้ไถผาลจักรไถนำก่อน 1 เที่ยว และใช้จอบหมุนตาม ทำให้สับใบและเศษซากอ้อยคลุกเคล้าลงดินได้ดี ใบและเศษซากอ้อยที่เหลือไม่สามารถเป็นเชื้อไฟไหม้อ้อยตอได้อีก นอกจากนี้ ยังพบว่า การใช้เครื่องสับใบและเศษซากอ้อยแทนการเผาใบและเศษซากอ้อย  ยังช่วยลดการใช้ปุ๋ยไนโตรเจนในอ้อยตอ ลดปริมาณวัชพืชในอ้อยตอและลดการทำลายของหนอนกอลงได้

เอกสารอ้างอิง

สุรเดช  จินตกานนท์,  เกษม  สุขสถาน และผกาทิพย์  จินตกานนท์. 2542.

การศึกษาผลผลิตและองค์ประกอบผลผลิตธาตุอาหารพืชของอ้อย.

วารสารเกษตรศาสตร์.33(1) : 10-20

อรรถสิทธิ์  บุญธรรม, ธงชัย  ตั้งเปรมศรี,  ปรีชา  พราหมณีย์  และเฉลิมพล  ไหลรุ่งเรือง. 2540.  การใช้เครื่องสับใบอ้อยชนิดต่าง ๆ เพื่อแก้ปัญหาการเผาใบอ้อยหลังจากการเก็บเกี่ยว. รายงานผลงานวิจัยประจำปี 2540

ศูนย์วิจัยพืชไร่สุพรรณบุรี สถาบันวิจัยพืชไร่ กรมวิชาการเกษตร. หน้า 177-187

Jakeway.L.A. and L.T. Santo. 1991.  Result of cane residue

Recovery trials, 1987-1989. Final report. HSPA. Aiea. Hawaii. 120 p.